Tumetesing Waspaku

            Esem kang manis lan nentremke ati, pocapan kang nglerepake sakabehing reruweting urip. Kaya mangkono mau nalika sliramu ketemu kalawan kenya kang sulistya ing pambudi. Kalyana kuwi bocah kang alus nanging bocah kang nduweni wateg kang teges uga. Bocah lulusan  kedokteran hewan kuwi saiki nyambut gawe ing bandara dadi dokter ing kana. Biyasane nangani kewan-kewan kang digawa para penumpang nalika mlebu utawa metu saka montor mabur.

            Bocahe ora kakehan gunem, nanging isih isa grapyak marang para penumpang kang kewan-kewane dipriksa. Panggaweyane nalika jam pitu esuk ganti jam pitu bengi. Bengine isih ngrewangi ibune jaga toko. Nanging eloke Kalyana arang ngresula. Dheweke nduweni adhi kang umur pitulas taun. Adhi lanang kang banget diemong lan ditresnani. Nalika blanjan, biyasane adhine mau dijak metu mlaku-mlaku menyang toko buku. Adhine mau arane Sandy nanging satemene jenenge mono Ardi. Amarga kerep lara-laranen jeneng Ardi diganti Sandy.

            Kalyana kang sabendinane lunga menyang bandara kang adohe saka omah nganti pitung kilo kuwi isih ngugemi apa kang diweling dening eyange sakdurunge seda, yakuwi menawa numpak kendharaan aja ngebut sak kesusune kaya apa diupaya aja nganti ngebut. Kaya mangkono mau uga diwantek-wantekake menyang Sandy. Banter oleh naging aja yak-yakan

            Dina Setu biyasane dheweke mulih setengah ari, nganti jam telu wae. Nanging dina kuwi ndilalah dheweke kudu didhinesake menyang luar kota. Gelem ora gelem, dheweke budhal. Bapak lan ibu ngeterake nganti terminal, amarga Kalyana didhinesake menyang kutha Malang. Udan deres nalikane bapak lan ibune ngeterake nganti terminal lama, kok ya ngepasi dalane banjir, dadi mlakune mobil nggremet. Alon waton kelakon, kuwi miturut wongtuwane uga.

            Sawise pamitan marang bapak lan ibune, Kalyana nuli numpak bis jurusan Surabaya-Malang. Sanajan uripe kecukupan lan sarwa kasembadan apa kang disejakake, Kalyana ora banjur numpak bis sing patas. Ananging numpak bis ekonomi wae kang “matasi”, utawa bis patas tarif eknomi.

            Bis wis mlaku lan ora krasa wis ameh rong jam dheweke lungguh ing sajroning bis. Wis teka terminal Arjosari, numpak AL tumuju Barawijaya. Dhinese mau amung nemoni Kepala Dinas Peternakan saka Jakarta, kang ngepasi lagi diundang seminar dening mahasiswa teknik industri ing kono.  Kalyana wawancara singkat ngenani penyakit kewan kang wis pirang-pirang dina iki ditemoni, kira-kira obat apa kang pas kanggo ngusadani penyakit mau.

            Sawise tugase rampung, dheweke tumuli bali wae menyang Surabaya. Amarga wis kasil data-data kang dibutuhake. Nalikane bali menyang Surabaya dheweke numpak sepur. Ana ing satengahe trowongan dheweke krasa ana kang nyedhaki, nanging bareng ditoleh ora ana uwong blas. Kamangka dheweke uga krungu suwara “sing ngati-ati ya ndhuk”.Atine banjur ketir-ketir, pikirane sing ora-ora. Nanging dasar bocah kang ora tau neka-neka, isine amung dienggo nyebut asmane Gusti Alloh, amrih atine tentrem maneh.

            Sepur pungkasane mandheg ing stasiun Gubeng lan dheweke ora matur bapak lan ibu supaya dipapag, amarga dheweke emoh diarani bocah kang pikirane ora mletik, sithik-sithik njaluk diternenjaluk dipapag, kajaba kepepet wis wengi utawa udan. Bareng tekan omah dheweke ora nemoni adhine lan ibune. Banjur dheweke takon marang bapake

“ Ibu kaliyan Sandy dhateng pundi Pak?”, banjur bapake sumaur cekak “ Tuku beras”.

Krungu saurane bapake dheweke lega banjur mlebu kamar lan reresik awak.

            Ora let suwe wong kang ditakokake wis ana ing ngomah. Banjur ibu ngendika

            “Dina iki mangan metu wae ya Pak. Ibu lagi males masak.”

            “Ya wis, ayo saiki wae. Kae mesakne Kalya wis kluwen paling” wangsulane bapak.

Kalyana katon isih kesel, Banjul ibu ngendikan. “Yan, melu metu maem apa digawakake wae? Wong ketok lemes ngono hlo” tawane ibu.

            “Mangga kersa Bu” karo mesem.

            ”Ya uwis dibuntelne wae. Ayo gek ndang budhal Bu. Cah-cah ben tunggu omah.” ngendikane bapak ngajak ibu.

            Sandy lan Kalyana lingguh ing sangarepe tipi lan nonton berita. Ing Jogja jarene ana kobongan, kok ya tibakne sing kobongan kuwi tanggane ing Jogja kana. Pas ngarep omahe kang ana ing Jogja. Kalyana banjur ngebel eyange, nakokake pawartane, amarga wedi menawa eyange ana apa-apa gara-gara kobongan kuwi. Nanging alkhamdulillah, ora apa-apa, amarga eyang lagi ana ing daleme budhe ing Klojen, Solo. Atine wis tenang. Nanging ora weruh, ing pikirane isih kepikiran kedaden ing trowongan nalika numpak sepur.

            Atine isih deg-degan, ketambahan bapak lan ibune mundhut mangan wae nganti rong jam. Hp ne ora diasta kabeh sisan. Bubar maghrib, dheweke ngajak Sandy metu, nggoleki wong tuwane, sapa ngerti antriane dawa. Nalika tekan panggon mangan kang biyasane ditekani keluwargane nuju ora masak, ndilalah ora ana.

”Banjur bapak-ibu tindak ngendi?” batine Kalyana. Tambah ora karuwan kuwatire. Nanging dheweke banjur mulih wae, sapa weruh mau simpangan karo bapak-ibu ora weruh, banjur ibu wis tekan omah.

Satekane ingomah, ora ana sapa-sapa. Atine tambah keweden, Sandy kang biyasane ndlendem dumadakan jantunge krasa lara meneh, mikir bapak-ibu ora kondur-kondur. Kalyana bingung, Sandy dumadakan semaput. Dheweke nyeluk Mbak Nah, lan bojone, supaya ngewangi ngeterake Sandy menyang Rumah Sakit Dr.Sutomo, dene Radith kancane Sandy dijaluki tulung tunggu omah, menawa bapak-ibu kondur kapurih menyang rumah sakit.

Sandy mlebu menyang UGD, dioksigen, dipacu jantung nanging bocahe ora obah blas. Kaya ing tipi-tipi ngono kae. Rasane Kalyana wedi kelangan adhine kang manut lan kang ditresnani. Nanging ana ing kono dheweke entuk telpon saka omah.

“Mbak, aku entuk telpon saka kepolisian. Ngandhani menawa bapak-ibune peyan mlebu RSUD. Mbak lak nang kono ta? Golekana nang UGD mbak, jare polisi ngenteni nang kono.” suwarane Radith saka telpon omahe.

Atine wis ora penak blas, nanging wis dikira menawa apa kang dirungokake mau pratandha ora kepenak. Bareng nyawang mburi ana rong wong kang kaku ngececeng kaya mayit. Ora krasa luhe tumetes. Bapak-ibune wis kapundhut dening kang Maha Kuwasa. Ora let suwe, doktere ngomong, menawa nyawane adhine uga ora bisa ketulungan.

Kalyana ora bisa ngomong apa-apa, ora bisa obah,nanging uga ora semaput. Donyane rasane ilang, rasa luwe kang ana ing wetenge dumadakan dadi kebak. Ndlewer luh ing pipine kang alus. Swara kiwa- tengene wis ora dianggep maneh. Bapak lan ibu kudu ninggalake dheweke sakdurunge dheweke nduwe sisihan, adhi kang digadhang-gadhang uga kudu ndherekake rama lan ibu. Eyang ana Solo, uga wis sepuh. Rasane dhewe ing ndonya iki ora ana penake. Apa swara ing sepur mau awan, tandha pamite ibu?

Sabubare pitung dinanan wong kang kinasih ing uripe, wong telu kang ngukir dina-dinane biyen, saiki amung meneng ana ing sangisore maesan. Nanging Kalyana kudu tetep urip kaya biyasane, kanggo nutugne pangarepe wongtuwane supaya dheweke dadi wanita kang kendel, tatag lan kuwat ngadhepi perkara ing urip iki. Sabubare patang puluh dina, dheweke njaluk mutasi menyang Yogja, arep ngopeni eyang kang isih ana. Kanggo nebus rasa salahe amarga durung kaleksanan nyenengake wong tuwa lan adhine. Ana ing Yogja kana, dheweke nduwe krenteg, bakal miwiti urip kang anyar karo tresna kang digawa saka Surabaya, saka tresnane bapak, ibu lan Sandy.

Dening : Indah S.

072114025_Jawa 07